Evlerin Çürüdüğü Vakitler ve Önceleri

(“Senin neyin var?”

“Gördüğünüz gibi, Fyodor Naumoviç, öldüm ben…”

“Ne zaman?”

“Yarın akşam yemeğinden önce.”

“Ne tuhaf şey! Neden ölmeden geldiniz

Yarın akşam yemeğinden sonra getirirlerdi sizi.”)

(Mihail Bulgakov, Ölüler Yürüyor)

Yağmurun dinmediği de olurdu,

Ölümün gelmediği de

Çok isterdi farklı ses, farklı nefes

Olurdu işte, güzel olurdu

İki tabaklık mütevazi bir sofra

Kim bilir bahçeler

Benzerdi camii avlularına

Ve akşam yemeklerinin tadı

Ağızdaki dil, başıbozuk,

“Arkamdan üzülecek kimsem yok.”

Eninde sonunda hayat,

Yalnızlığa sığabilir ancak.

Yürünen yol ölüme çıkar,

Bilirdik ve ölüler de

Yürüyebilirdi nihayetinde,

Güneş batar dağlar uyanırdı

İzmaritler aydınlatırdı son nefesiyle

Görmek isteyeceğimiz kadarını.

“Öte dünyadakilere de selam söyle.”

Söyle çünkü ellerimi ısıtan bir şey

Kalmadı bu duvarların içinde,

Söyle, çünkü selamımı

Baştankaralar bile almadı

Nasıl ki ben, kendimi düşman belledim

Bileklerimi yoklayıp durdum

Ölüm yakın saçlarıma

Bunu yirmi yaşımdayken de

Söylemiştim aslında,

Bu kez ciddi olmalı hayat;

Yeni bir mezar mı almalı

Yoksa yeni bir araba?

Belki tabutumu kendim taşırım,

Boylu boyunca yatanlar kıskanır beni ne âlâ…

Ölmek de iş şöyle bir düşününce

Kalıbı dinlendirmek, tabiri caizse

Onca belge, fuzul; nazdarovya…

“Gördüğünüz gibi, Fyodor Naumoviç, öldüm ben…”